"Przekroczyć granice" - Katie McGarry

Życie w liceum, szczególnie za granicą, bywa okropne i brutalne. Nastolatkowie są mściwi, obłudni i nieustępliwi. Potrafią zamienić cudze życie w piekło. Panuje tam swego rodzaju hierarchia, której nie wolno zaburzać i niewyobrażalne jest wręcz bratanie się z osobami z niższych sfer, ponieważ jest to towarzyskie samobójstwo.

Między innymi z takimi problemami boryka się bohaterka recenzowanej przeze mnie książki.

Życie Echo Emerson niespodziewanie zmieniło się o sto osiemdziesiąt stopni. Teraz przypomina piekło. Z dawnej gwiazdy szkolnych korytarzy zmieniła się w dziwoląga i odludka, który ciągle wytykany jest palcem. Echo w ciągu kilku lat straciła naprawdę wiele: brata, matkę, status społeczny, ale co najgorsze - pamięć. Pozostały jej tylko blizny i poczucie bezbrzeżnej samotności. Kto by więc pomyślał, że chłopak taki, jak Noah mógłby się nią zainteresować i potraktować poważnie.
Dwójka outsiderów kompletnie od siebie różnych, ale walczących w jednym celu? Czy to ma prawo się udać?



Ostatnio coraz częściej zdarza mi się wspominać o tym, że odchodzę już trochę od literatury typowo młodzieżowej, bo nie potrafię w niej odnaleźć tak wielkiej radości, jak kiedyś. Z każdym dniem robię się coraz starsza i czytanie o siedemnastolatkach nie sprawia mi już frajdy. Z podobnym nastawieniem sięgałam po Przekroczyć granicę, ale z biegiem przerzucanych przeze mnie stron zdałam sobie sprawę z tego, że problem zmęczenia gatunkiem Young Adult nie polegał na wieku bohaterów. Polegał na braku dojrzałości, której w tej powieści absolutnie nie brakowało.

Katie McGarry stworzyła fabułę, która teoretycznie nie może zaskakiwać, bo to wszystko już było. Zły chłopiec z problemami kontra dziewczyna z luką w pamięci i demonami z przeszłości. Podobny scenariusz mieliśmy w przypadku Morza spokoju tudzież Hopeless i na początku to faktycznie trochę zniechęcało. Myślałam sobie, że czeka mnie powtórka z rozrywki i wszystko to, co doskonale już znam. Ale potem wybuchła bomba, która sprawiła, że nie byłam w stanie oderwać się od tej książki.

Przekroczyć granicę to historia o rozczulającej wręcz miłości, ale co ważniejsze o pokonywaniu własnych lęków, samozaparciu, przebaczeniu i dążeniu do bycia lepszą osobą. Echo i Noah to postacie, których los nie oszczędzał, którym zabrał w życiu tak wiele, że właściwie nie mają już nic do stracenia. Do czasu aż odnajdują siebie i (pomimo swoich różnic) postanawiają razem walczyć o to, co w życiu najważniejsze - rodzinę, miłość i dobre imię.
Przyznam, że zakochałam się w tych postaciach do szaleństwa, ale to męskość i waleczność Noah sprawiała, że czułam się jakbym gdzieś w środku topniała. Wiele było momentów, kiedy w gardle formowała mi się ciężka do przełknięcia gula i kiedy patrząc na problemy tych bohaterów myślałam sobie o tym, jak wielkie szczęście spotyka mnie każdego dnia. Mówcie, co chcecie, ale według mnie to jest historia, która porusza tak wiele nieprzyjemnych, pomijanych i zapomnianych przez nas tematów, że już samo to jest jej główną wartością.

Kurcze, naprawdę wiem, że wiele osób może nie podzielić mojego zdania na temat tego tytułu. Wiele osób może uznać, że to kolejna beznadziejna, płytka i nic niewarta historia o dwójce gówniarzy, którzy mentalnie są na poziomie dorosłych. Ja jednak odnalazłam w niej coś wyjątkowego, jakiś pierwiastek, który sprawił, że zwyczajnie się w niej zakochałam. I chrzanić schematy i chrzanić opinię innych. Dla mnie ta książka jest piękna i swojego zdania będę bronić tak, jak Echo i Noah siebie nawzajem.

 

Wydawnictwo: Muza

Data premiery: czerwiec 2016

Ocena: 5/6