"Love, Rosie" - Cecelia Ahern

Książka kontra film - temat wywołujący wśród ludzi wiele kontrowersji i sprzecznych opinii. Ten odwieczny spór chyba nigdy nie zostanie rozwiązany, ponieważ fani słowa pisanego zawsze opowiedzą się po stronie książek, natomiast kinomaniacy twardo będą obstawiać przy swoim stanowisku.
Ja na palcach jednej ręki zliczę ekranizacje, które podobały mi się bardziej niż ich literacki odpowiednik. Nie mam natomiast najmniejszego problemu ze wskazaniem z marszu choćby stu książek, których wersja filmowa została brutalnie, parszywie zepsuta.

Dotychczas w czołówce tych najgorszych plasował się według mnie Pamiętnik oraz Intruz.
Dlaczego jednak o tym wspominam? Ponieważ po obejrzeniu Love, Rosie - filmu okrzykniętego przez masę osób fenomenem, nie podzielałam zdania większości.
Czy z książką było podobnie?

Jako dzieci i nastolatkowie, Rosie i Alex trwali przy sobie na dobre i na złe. Ledwie jednak zaczęli poznawać uroki nocnych wypadów i ból porażek miłosnych, zostali rozdzieleni. Rodzina Alexa przeprowadziła się z Dublina do Ameryki i Alex pojechał z nimi - na dobre. Rosie czuje się zagubiona bez swego przyjaciela, ale w przeddzień jej wyjazdu do Bostonu, dowiaduje się o czymś, co na zawsze zmieni jej życie… i zatrzyma ją w domu, w Irlandii.
Czy ich przyjaźń będzie w stanie przetrwać próbę odległości i czasu?



Kiedy w blogosferze aż huczało od zachwytów nad tą powieścią, ja nie miałam okazji jej zdobyć. Pomyślałam, więc, że może raz w życiu zrobię wyjątek i obejrzę film, a dopiero później przeczytam literacki pierwowzór. I wiecie co? Było to naprawdę słabe posunięcie, ponieważ na długie miesiące odciągnęło mnie to od sięgnięcia po książkę. Film bowiem okazał się być zwyczajnie słaby i niezbyt zachęcający. Możliwe, że nigdy nie zdecydowałabym się na papierową wersję tej opowieści, ale jakoś trafiła się możliwość zrecenzowania jej i zaryzykowałam. Okazuje się, że była to naprawdę dobra decyzja.

Love, Rosie na pochwałę zasługuje przede wszystkim dlatego, że napisana jest w tak nietypowy sposób. Cała historia opowiedziana jest za pomocą maili, zaproszeń, listów i pocztówek. Pomysł ten wydaje mi się tak oldskulowy i niemożliwy do zrealizowania, że naprawdę jestem zdumiona, iż autorce udało się stworzyć z tego całość. W dodatku taką, która naprawdę mnie zadowoliła, a może nawet urzekła.

Kolejnym walorem jest relacja głównych bohaterów, którzy tworzą duet przyjaciół, stających ramie w ramie każdego dnia, nierozłącznych nawet pomimo dzielących ich kilometrów. Było to kolejnym powiem świeżości, czymś z czym raczej trudno się spotkać we współczesnej literaturze. Cały czas zdawałam sobie sprawę z tego, że pod maską przyjaźni kryją się głębsze uczucia, ale Cecelia Ahern postanowiła naprawdę bardzo skomplikować życie Rosie i Alexa i robiła wszystko, aby czas nie grał na ich korzyść. Żałuję tylko, że z momentem kulminacyjnym, na który tak bardzo czekałam, zwlekała tak długo. Myślę, że trochą za długo.

Tak naprawdę nie wiem, czy książkę tę powinno się postrzegać jako typowy romans. Traktuje ona bowiem o sprawach wiele ważniejszych. Pojawia się w niej wiele problematycznych kwestii, jak na przykład przedwczesne macierzyństwo, konflikty małżeńskie, problemy natury finansowej, ale także zdrowotnej. Wątków jest tutaj tak wiele, że na upartego można by było stworzyć z tego kilka powieści. W sumie nawet mi się to podobało.

Podsumowując: Love, Rosie to najlepszy przykład tego, jak słaba ekranizacja może zniszczyć wrażenie o danej historii. Ciesze się jednak, że dałam jej drugą szansę, ponieważ jest to kawał zabawnej i zarazem wzruszającej historii, która niesie też za sobą wiele mądrości.
Nie pozostaje mi nic innego, jak tylko ją Wam polecić :)

Wydawnictwo: Muza

Data premiery: grudzień 2014

Ocena: 4/6