Chwila szczerości.

Kiedy dobrych kilka lat temu założyłam z Natalią Książkowe kocha, nie kocha wierzyłam, że okaże się to dobrą zabawą. Myślałam, że pisanie o książkach będzie sprawiało radość i ulgę, bo to właśnie było powodem założenia bloga - rozładowanie nagromadzonych emocji. W moim otoczeniu nie było wtedy zbyt wielu wielbicieli literatury, więc chciałam pisać o tym, co czuję. Żeby zwyczajnie podzielić się opinią o tym, co mi się podoba, co nie.

Szybko okazało się jednak, że prowadzenie bloga to nie tylko pasja, zabawa i radość, ale również stres, frustracja i ciężka praca. Nie ukrywam też, że współtworzenie czegoś z drugą osobą jest cholernie trudne, dlatego właśnie powstała Mowa Książek, czyli coś od początku do końca mojego.



Niestety, tutaj także obok sukcesów pojawiły się gorzkie rozczarowania. Popełniłam kilka błędów. Zaufałam niewłaściwym ludziom, powiedziałam zbyt wiele, wpakowałam się w toksyczne towarzystwo. Byłam wtedy w takim momencie swojego prywatnego życia, że  ostatecznie straciłam chęć i zapał do babrania się w tym całym internetowym szlamie i postanowiłam, że klasyk nie może się mylić, więc trzeba wiedzieć kiedy ze sceny zejść niepokonanym...
Zniknęłam na dobry rok, ale to nie oznacza, że nie czytałam, nie odwiedzałam tych ukochanych blogów. Byłam obecna, po prostu niezbyt jawnie.
Cały czas jednak czułam w sobie smutek. Chciałam wielokrotnie do tego wrócić, ale myśl o ponownym wstąpieniu w ten (częściowo) zakłamany, nieelegancki świat mnie odrzucała.

Dzisiaj jednak wracam. Z innym podejściem, nową oraz zupełnie inną energią, z postanowieniem, żeby traktować to bardziej na luzie. Szczerze, bez koleżeńskich pochwał, bez obłudy. Tym razem oprócz tego, że jestem tu dla Was, jestem przede wszystkim dla siebie i w zgodzie ze sobą. Z mniejszą ilością egzemplarzy recenzenckich, w większej mierze z tym, co po prostu CHCĘ czytać i o czym CHCĘ pisać.
Czy to powrót na stałe? Tego nie wiem, ale mam ogromną nadzieję, że tak, bo wiem, że są osoby, które szczerze na to czekały. Dlatego wracam i mam nadzieję, że kogoś ucieszy to tak samo mocno, jak mnie :)

photo by  boldomatic